Çocuktum, Büyüdüm

Çocuktum.

Çocuk olunca bir şey anlamıyorsun, anlamdıramıyorsun..

Kimseye de anlatamadım. Ne olduğunu bilmiyordum ki anlatayım. Bir şey var! İyi gelmiyor, içimi kemiriyor, rahatsız ediyor. Ama kime ne denir, bu söylenecek bir şey mi bilmiyordum. O zaman bunu bilemezdim. Tabi bunu şimdilerde söylüyorum. O zamanlardan biraz büyüdüğüm vakit kendimi suçluyordum. Ben mi bir şey yaptım, açık mı giyindim diye bakınırdım üst başıma. Bir gün söylemeye yeltendim.

-Abi sen neden gece uyanıktın?

+Ne uyanığı, ne saçmalıyorsun?

O diyalog ilk ve sondu. Ne öncesinde ne de sonrasında kimseye hiçbir şey söyleyemedim. Yıllarca sürdü bu durum. Bazen o kocaman elleri küçük bedenimin üzerinden geçiyor, bazen …. burası çok acı söylemesem olur mu? Çirkindi, kelime bulamıyorum. Adı istismarmış, cinsel tacizmiş. Çocukken ne yaşadığımı, yıllar geçtikten sonra öğrendim. Ve yıllarca neden söylemedim diye kendimi, beni koruyamadığı için annemi, görmedikleri için kardeşlerimi ve kendisine söyleme ihtimalimin aklımın ucundan bile geçiremediğim babamı suçladım. Hepimiz suçluyduk yıllar boyunca. Yalnızca o suçlu değildi. Nerede olsam o kişi övülüyor, seviliyor, özel kılınıyordu. Bunları gördükçe daha çok suçladım kendimi ve ailemi. Hayat bir şekilde geçiyordu ama sanki sürekli yeterince uyanık değil gibiydim.

Ben eksik, hatalı, günahkar, suçluydum. Ölmek de mümkündü hatta bir ara.

Büyüdüm.

Yıllarca içimi kemiren o konu ilk defa dile döküldü. Hiç unutmuyorum o anı. Güvendiğim bir büyüğüme anlatabildim. Bir kusma haliydi. Hemen o hafta beni terapiye yönlendirdi. Bir yandan bir rahatlama bir yandan da kaygı ve korku içerisindeydim. Ya ailem duyarsa?

Terapinin ilk seansındayım. Kendimi ilk defa görülmüş ve duyulmuş hissediyordum. O kadar ağladım ki seans odasında peçete kalmamıştır diye de endişelendim ki elimdeki kullanılmış peçeteyi idareli kullanmaya çalıştım. Beni dinledi, anladı, şefkatli gözlerle baktı bana. Yıllarca yaşadığım zorlukların sonuna gelmiştim. Terapi süreci uzun sürdü. Yolda neler neler çıktı. Anneme olan bağımlılığım, hep olmayacak partnerleri hayatıma çekmem, aşırı telafi edici davranışlarım, cinsel tacizin evet artık söyleyebiliyorum cinsel tacizin veya diğer travmalarımın sebep olduğu daha birçok olumsuz belirtilerim vardı. Bunlarla nasıl yaşanır bilmiyordum. Çok geriledim, çok bocaladım, olmuyor dedim ama hiçbir zaman mücadele etmeyi bırakmadım. Bir kere söylemişim, artık devamı gelmeliydi :)

Şimdi cinsel istismar ile mücadele eden, ayakları üzerinde duran, sözünü sakınmayan yani konuşabilen bir kadın var bu hikayenin devamında.

Öykümün, öykünüze ışık olması dileğiyle.